عابدی، معاون فرهنگی دانشگاه معارف قرآن و عترت اصفهان در گفتوگو با خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از اصفهان، اظهار کرد: قناعت یعنی خرسندی و بسنده کردن و خروج از طمع است، امام علی(ع) در این زمینه میفرمایند که «عظم القنع و ذلم الطمع»؛ یعنی عزیز شد آنکه قناعت ورزید و ذلیل شد آنکه طمعکار گردید.
وی افزود: امام علی(ع) در باب قناعت میفرمایند که حیات طیبه به قناعت است وکسانی میتوانند وارد حیات طیبه الهی و زندگی نورانی و پاک شوند که در زندگی قانع باشند.
معاون فرهنگی دانشگاه معارف قرآن و عترت اصفهان با بیان اینکه حضرت زهرا(س) خودشان از دنیا چیزی نداشتند و زندگی سادهای داشتند و خداوند نیز به زندگی آن حضرت برکات زیادی عطا فرمودند، بیان کرد: عزت، سرافرازی و چشم به مال دیگران نداشتن و اکتفا کردن اندک به نیاز از مهم ترین آثار قناعت است.
عابدی با بیان اینکه اگر انسان برای خانوادهاش کم بگذارد یک نوع بخل محسوب میشود و قناعت محسوب نمیشود، افزود: قناعت در زندگی به اخلاق فردی حاکم است، یعنی انسان در زندگی خود از ریخت و پاش اضافی خودداری کند و زندگی خود را به نحوی سامان دهد تا بتواند به سادهزیستی روی آورد و راحت زندگی کند.
وی تصریح کرد: افراد کثرتطلب آرامش ندارند و اولین چیزی که از وجودشان میرود آرامش است، زیرا انسانهای زیادهطلب همیشه مجبور میشوند که بهدنبال زیادهخواهی بروند و به همین دلیل چنین انسانهایی نمیتوانند به خواستهها و کمالات انسانی دست پیدا کنند.
عابدی با بیان اینکه در کسب علم، دانش، فضیلت و کسب کمال قناعت کردن جایگاهی ندارد و بلکه باید در این موراد طمع داشت، گفت: قناعت با فقر تفاوت دارد، انسان فقیر هیچ چیز ندارد و همیشه نایافته و نایاب طلب است، ولی انسان قانع دارد قناعت میورزد و خرسند به وضع موجود است.