به گزارش ایکنا به نقل از Awaz The Voice، دهکده کوچکی به نام ناربالپث در گوشهای دورافتاده از بودگام در بزرگراه خوشمنظره سرینگار ـ گلمارگ هند واقع شده است. الفت بانو، هر روز سپیدهدم به زمین بازی کوچک کنار خانهاش میرود تا بچهها را برای تمرین و آموزش فوتبال، هدایت کند.
الفت، بانوی مسلمان با حجاب و ملبس به فرم ورزشی بیش از یک دهه است که این کار را به دلایل اعتقادی انجام میدهد. او سومین دختر در بین 5 دختر خانواده و زمانی از طرفداران ورزشهای رزمی و دوچرخهسواری بود تا اینکه فوتبال او را مجذوب کرد و به سوی این ورزش کشیده شد. البته موضوع فقر نیز در این میان مهم بود.
برای الفت 37 ساله، سالهای ابتدایی زندگی مبارزه برای بقای خانواده این پنج دختر بود: «گاهی با شکم خالی یا فقط یک تکه نان با نمک میخوابیدیم. خرج تحصیل از عهده والدینم خارج بود. به مادرم کمک میکردم تا ژاکت و شال ببافد و به درآمد ناچیز پدرم بیفزاید.»
او به ورزش به عنوان نردبان موفقیت نگاه میکرد: «دنبال کردن بیشتر ورزشها پرهزینه است. تجهیزات ورزشی و مربیگری در این ورزشها چیزی نیست که همه بتوانند از پس آن برآیند. پدرم علاقه من به ورزش را دید و از من خواست که خواهرانم را برای آینده بهتر آماده کنم.»
الفت تصریح کرد: من از یک خانواده فقیر هستم. فوتبال ارزان است. سایر ورزشها نیاز به پول دارند. این ورزش را میتوان بدون سرمایهگذاری زیاد ادامه داد.
پدر الفت که در اداره آبرسانی دولتی کار میکند، به الفت کمک کرد تا زمین کوچکی در نزدیکی خانهاش آماده تا با خواهرانش فوتبال بازی کند.
این مربی محجبه میگوید: چنین تفریحی را قبلاً هم داشتیم. به تدریج همسایهها نیز به ما ملحق شدند. در محلهای با امکانات نه چندان زیاد، بسیاری از والدین این را راهی برای رشد فرزندانشان در زندگی میدانستند.
الفت بانو، پل و الگویی برای پسران و دختران جوان منطقه خود شد. با توجه به علاقه افراد و فراهم کردن امکانات توسط دولت محلی، فوتبال، انتخابی برای بسیاری از کودکان منطقه بود که از خانوادههای ضعیفی میآمدند.
الفت در این باره گفت: «با بچهها همدلی کردم. خودم سواد خوبی ندارم. میدانستم که اگر کودکان دیگری مانند من به دلیل محدودیتهای مالی به آموزش خوب دسترسی نداشته باشند، ورزش میتواند راه خوبی برای پیشرفت در زندگی باشد.»
بسیاری از دختران و پسرانی که توسط او آموزش دیدهاند، امروزه به لطف فوتبال در کالجهای خوب و مشاغل مختلف در ادارات دولتی پذیرفته شدهاند.
الفت که در دانشگاه کشمیر به عنوان رفتگر مشغول به کار بود، مورد توجه شورای ورزش جامو و کشمیر قرار گرفت که به او کمک کرد تا یک مربی معتبر شود.
نزهت گل، دبیر شورای ورزش جامو و کشمیر در این باره میگوید: ما این دختر جوان را در طول جلسات تمرین در بودگام دیدیم که کار فوقالعادهای برای دختران منطقه خود انجام میدهد. نزهت او را زیر پر و بال خود گرفت و به او این فرصت را داد که در استادیوم باکشی در سرینگر دختران را تمرین دهد.
نزهت میافزاید: تخصص او این است که علیرغم اینکه از یک خانواده حاشیهای میآید، به اندازهای انعطافپذیر است که بتواند کلیشهها را بشکند.
الفت توسط شورای ورزش جامو و کشمیر برای گذراندن دوره مربیگری در سال 2021 به کلکته اعزام شد. به تدریج شهرت الفت به عنوان یک مربی افزایش یافت. کودکان بیشتر و بیشتری به یادگیری از او علاقه نشان دادند.
امروزه الفت حدود 400 کودک را در بودگام و سرینگار آموزش میدهد. نه فقط این، بلکه آنقدر این کار مورد علاقه اوست که زمستانها در فضاهای سرپوشیده تمرین میکند. او همچنین به مناطق دوردست منطقه سفر کرده تا والدین را متقاعد کند که به فرزندانشان اجازه دهند فوتبال بازی کنند.
هدف او این است که بچههای جامو و کشمیر را آموزش دهد تا فوتبال بازی کنند به امید اینکه درها برای آیندهای بهتر به روی آنها باز شود. کودکان از هر زمینهای برای آموزش دیدن فوتبال میآیند. برخی از خانوادههای بسیار فقیر هستند.
با این همه الفت میگوید: من میخواهم ناجی آنها باشم برای زندگی بهتر.
چیزی که الفت بانو را در میان جمعیت متمایز میکند این است که او به عنوان مربی داوطلبانه خدمات خود را انجام داده است.
خود الفت گفت: من هیچ پولی دریافت نمیکنم. اینجا هستم فقط برای اینکه به بچهها اجازه دهم فرصت بازی برابر داشته باشند. فقط امیدوارم بهزودی شغلی معمولی در این زمینه پیدا کنم.
برای او، آموزش کودکان همه چیز است: «خواهرانم همه متأهل و زندگی خود را دارند. من نمیخواهم ازدواج کنم تا از هدف اصلیام در زندگی که دیدن بازی چند نفر از کارآموزانم برای تیم ملی است، دور شوم.»
برخی از کودکانی که او آموزش داده است، نماینده ایالت در مسابقات قهرمانی رده سنی بودهاند. او قبل از شروع تمرین خود برای رفتن به تمرین عصر در ورزشگاه باکشی در سرینگار میگوید: «منتظر روزی هستم که کسی با پیراهن تیم ملی هند پیش من بیاید.»
انتهای پیام