به گزارش ایکنا، سوره رعد، سیزدهمین سوره قرآن کریم است که با 43 آیه در جزء سیزدهم قرار گرفته است. در مورد مکی یا مدنی بودن سوره رعد اختلاف نظر وجود دارد. عدهای به خاطر محتوای این سوره آن را مکی میدانند و عدهای به دلیل ترتیب نزول، آن را مدنی دانستهاند. این سوره، نود و ششمین سورهای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است.
نام سوره اشاره به پدیده رعد به معنای غرّش آسمان دارد که از آن به عنوان تسبیح الهی یاد شده است. این موضوع در آیه 13 سوره رعد تصريح شده: «وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلَائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ؛ و رعد (و برق و همه قوای عالم غیب و شهود) و جمیع فرشتگان همه از بیم (قهر) خدا به تسبیح و ستایش او مشغولند». برای این آیه چند تفسیر آوردهاند؛ برخی گفتهاند رعد نشانه الهی است و نشانهای از بزرگی خداوند است و از اینرو به تسبیح خداوند دعوت میکند یا خودش، تسبیح خدا را میگوید. در تفسیر دیگری بیان شده که منظور از تسبیح رعد این است که هرکس صدای رعد را بشنود، خدا را تسبیح میکند. دعاهایی نیز بیان شده که در وقت شنیدن رعد خوانده میشود.
این سوره همچنین درباره توحید و قدرت خداوند، حقانیت قرآن و نبوت پیامبر اسلام، رستاخیز و وصف بهشت و جهنم سخن میگوید. مفاهیم و بحثهای محوری سوره رعد توحید، معاد (قیامت) و وحی است و مسائل مربوط به آن را از راه عجایب جهان و نفس آدمی آشکار میسازد و آدمی را به تفکر و تأمل در احوال و سرگذشت درگذشتگان و دریافتن سنت جهان میخواند.
سوره رعد در جواب کافرانی نازل شد که قرآن را به عنوان آيه و معجزه قبول نداشتند و از پيامبر اکرم(ص) آيه و معجزه میخواستند. خداوند متعال در اين سوره تأکید میکند، قرآنی كه نازل شده حق است، حقى كه مخلوط به باطل نيست.
یکی از مهمترین تذکرات قرآن کریم به انسانها و جوامع بشری در این سوره قرار گرفته است. آنجا که در آیه 11 سوره رعد تذکر میدهد: «...إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ...: خدا حال قومى را تغيير نمىدهد تا آنان حال خود را تغيير دهند».
بر این اساس، خداوند نعمت و سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمیدهد و آنان را عذاب نمیکند، مگر آنکه مسیر سرکشی و گناه را در پیش بگیرند. سنت الهی این است که اگر ناشکری جایگزین شُکر و گناه و سرکشی جایگزین اطاعت و پیروی خداوند شود، خوشبختی آنان تبدیل به بدبختی میشود.
انتهای پیام