بیمارستان منتصریه، موقوفه‌ای برای اهدای زندگی

به گزارش ایکنا از خراسان رضوی و به نقل از آستان نیوز، اهدای عضو، اوج بخشش یک انسان و یکی از زیباترین کارهای بشر است، اما شاید یکی از سخت‌ترین تصمیماتی هم  باشد که یک انسان در یکی از بدترین لحظات زندگی خود باید بگیرد تا یکی از اعضای بدنش را به فرد دیگری ببخشد.

به بهانه روز ملی «اهدای عضو، اهدای زندگی» پای صحبت برخی از مراجعان و کادر درمانی بیمارستان منتصریه مشهد به‌عنوان یکی از موقوفه‌های درمانی آستان قدس رضوی و تنها بیمارستان متمرکز ویژه پیوند اعضاء در ایران نشستیم.

مدیون «واقف» و «دهنده عضو» هستیم

«زهره مرادی»، 17 ساله و دانش‌آموز دوره دوم متوسطه از شهرستان بیرجند است. مادرش در ماه مبارک رمضان سال‌جاری و سرانجام پس از 8 سال تحمل درد و رنج، در این بیمارستان پیوند کبد شده، وی می‌گوید: همواره به همت بلند و کار خداپسندانه شخص اهداءکننده عضو و خانواده‌اش می‌اندیشم، هرچند آنان را ندیده‌ام و نمی‌شناسم، اما برای آمرزش شخص اهداءکننده عضو و سلامتی خانواده‌اش هر روز دعا می‌کنم. آنان زندگی دوباره‌ای را به لطف خدا به مادرم بخشیدند.

وی ادامه می‌دهد: بعد از لطف خدا و امام رضا(ع) و همکاری کادر درمانی و پزشکان، واقعاً باید اعتراف کنم که مدیون نیت و دید بلند و خیراندیش شخص واقف محترم و اهتمام آستان قدس رضوی در احیای این موقوفه هستیم، کار ارزشمندی را آستان قدس انجام داده است.

حال خوش بیماران از برکات وقف

«زهرا سلیمانی»، 22 ساله و ساکن یکی از روستاهای بخش کوهسرخ از شهرستان کاشمراست.

وی می‌گوید: مادر همسرم سال‌های متمادی دچار نارسایی کبد و بیماری زردی بود. در همین اواخر و مطابق نظر پزشکان و بعد از چندین مرتبه انجام آزمایش‌ها و معاینه‌های پزشکی، متوجه شدیم که دیگر امیدی به زنده ماندن او نیست، مگر اینکه پیوند کبد شود. وقتی صدای زنگ تلفن به صدا درآمد و از بیمارستان منتصریه مشهد ما را برای انجام مقدمات انجام این عمل جراحی به مشهد فراخواندند، همان‌جا بود که با چشمان گریان و با قلب شکسته، از خدا و امام رضا(ع) تشکر کردم و برای شخص دهنده عضو و بازماندگان او هم با همین زبان قاصر، دعا کردم.

وی ادامه می‌دهد: این بیمارستان یکی از موقوفه‌های درمانی آستان قدس است؛ حال خوش امروز بیماران این بیمارستان، نتیجه برکات وقف و انجام کار خداپسندانه اهدای عضو و همکاری خالصانه کادر درمان است. از مسئولان آستان قدس رضوی هم که در مرمت، احیاء و بازسازی این موقوفه درمانی خالصانه تلاش کرده‌اند و کادر درمان نیز، صمیمانه سپاسگزارم.

هدیه ارزشمند آستان قدس به مردم

«سیدمهدی طاهری»،40 ساله و کارشناس هوشبری اتاق عمل این بیمارستان است. وی از یازده سال پیش یعنی از ابتدای احیاء و بازسازی این موقوفه درمانی تاکنون در این بیمارستان خدمت می‌کند.

وی ضمن قدردانی از نیات خداپسندانه واقف این موقوفه، احیاء و بازسازی موقوفه درمانی بیمارستان منتصریه را هدیه ارزشمندی از سوی آستان قدس رضوی به زائران و مجاوران بارگاه مطهر امام هشتم(ع) دانسته و خواستار توسعه و تجهیز بیشتر این مرکز درمانی برای خدمت بهتر و بیشتر به هم‌وطنان است.

وی درباره اهدای عضو می‌گوید: به نظر من اهدای عضو یک نوع باقیات ‌الصالحات است. اهدای عضو یک پیوند بی‌مانند بین انسان‌ها است.

طاهری ادامه می‌دهد: یکی از بهترین لحظات عمرم، لحظه‌ای است که شخص گیرنده عضو با پای خودش از این بیمارستان خارج می‌شود. ضمن اینکه بارها و بارها به اقدام و نیت خالص فرد دهنده عضو و خانواده او نیز غبطه می‌خورم.

وی معتقد است، دهنده و گیرنده‌ی عضو، مانند اعضای یک پیکرند و انگار که آرامش ابدی دهنده عضو و زندگی دوباره شخص گیرنده، یک‌جوری به هم گره‌خورده است.

پیوند اعضاء، پیوند باورهاست

«محبوبه ابوالحسنی»، 42 ساله و پرستار بخش دی آی سی یو (بخش ویژه نگهداری بیماران دچار مرگ مغزی) است و یازده سال سابقه خدمت در این بیمارستان دارد،وی می‌گوید: موفقیت امروزی این  بیمارستان که تنها «بیمارستان متمرکز ویژه پیوند اعضاء» در ایران است، نتیجه نیت خالص یک واقف نیک اندیش، همت بلند آستان قدس رضوی در احیاء و بازسازی آن و تلاش وصف ناپذیر پزشکان و کادر درمان است.

وی درباره پیوند اعضاء اظهار می‌دارد: اهدای عضو، اهدای جان به دیگران و دادن امید بیشتر برای زندگی بهتر به آنان است. پیوند اعضاء، «پیوند باورها» است.

اهدای عضو، یعنی من همچنان زنده‌ام

«مهرنوش نادری»، 40 ساله و یازده سال است که به عنوان پرستار در بخش آی سی یو این بیمارستان مشغول خدمت است.

وی می‌گوید: ابعاد مادی زندگی انسان با مرگ به پایان می‌رسد، اما حیات معنوی او می‌تواند همچنان ادامه داشته باشد. وقتی اعضایی از بدن اشخاص دهنده عضو به بدن گیرندگان عضو، پیوند زده می‌شود، یعنی اینکه «دهنده و گیرنده» عضو، هر دو در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند. انگار که دهنده عضو، همچنان زنده است و به حیات معنوی خود ادامه می‌دهد و گیرنده عضو نیز زندگی و سلامتی‌اش را در این دنیا، مدیون اوست.

نادری تأکید می‌کند: شادی‌ها، اشک‌ها، لبخندها و... همواره در زندگی انسان‌ها بوده و خواهد بود، اما برای بیان احساس اشک‌های شوق یک گیرنده عضو در کنار لبخند رضایت بازماندگان دهنده عضو، توصیفی نخواهد بود و این از مواردی است که زبان و قلم واقعاً از بیان آن قاصر و الکن هستند.