خاموشی چراغ این مؤسسات را کسی ندید

سخن گفتن از دردها و مشکلات جامعه قرآنی سخت است؛ آن هم به دو دلیل؛ یک اینکه آنقدر مشکلات تکراری در این سال‌ها گفته شده و به آن پرداخته نشده که دیگر رمقی برای دوباره گفتن نمانده و دلیل دوم این است که این جامعه همیشه و همواره در برابر مشکلات خود، سکوت پیشه کرده‌اند.

گاهی این سکوت خوب است، اما جایی که حقی ناحق می‌شود و یا حق مشروعی و مسلمی به فردی که لیاقت آن را دارد نمی‌رسد، شاید سکوت جایز نیست.

جامعه قرآنی سال‌هاست کار خود را در مرز بیم و امید انجام داده و با سکوت و بی ریایی مشغول فعالیتند. گاه از جیب خود هزینه می‌کنند تا رسالتی انجام شود و گاه فرسنگ‌ها راه می‌پیمایند برای تدریس دروس قرآنی به کودکانی که از امکانات بسیاری به دورند.

داستان تکراری بودجه‌های اندک و کارهای بسیار 

خدیجه عباسی، مدیر موسسه قرآنی نور ایمان خراسان در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان‌جنوبی اظهار کرد: شاید یک حافظ و یا قاری اولین باری که قرآن را باز کرد تا به صورت تخصصی این راه را طی کرده و کمک حال تدریس در این حوزه باشد نمی‌دانست چه سختی‌هایی در پیش دارد. حافظان و قاریان و مربیان قرآنی بسیاری را می‌شناسیم که با سودای ترویج سبک زندگی قرآنی به میدان آمده و پس از سال‌ها تلاش بی وقفه به آنچه باید نرسیده‌اند و همان مربی روز اول هستند بدون اندکی تغییرات؛ بدون اندکی حمایت.

وی افزود: به طور مثال، وقتی بعد از چند سال حرف از استخدام مربیان قرآنی به میدان می‌آید، آنقدر این قانون پیچیده و مبهم است که باید بگوییم اصلا قصد استخدامی وجود ندارد و مربیانی که بیش از 20 سال است کار می‌کنند، همچنان در سردرگمی می‌مانند.

این مربی قرآنی بیان کرد: این روزها شاهدیم که مؤسسات قرآنی برای پرداخت حق‌الزحمه و حتی رفت و آمد معلم قرآنی خود نیز دچار مشکل هستند؛ حتی تا آنجا که بسیاری از مؤسسات به دلیل ناتوانی در پرداخت اجاره بها تعطیل شده و اکنون همان کلاس‌ها در خانه آن مربی برگزار می‌شود تنها به این دلیل که آن مربی نمی‌تواند جدا از قرآن باشد.

عباسی ادامه داد: شرایط کرونا و تعطیلی بخشی از فعالیت‌های قرآنی باعث شد بسیاری از مربیان قرآنی که صرفا از این طریق اشتغال داشتند دچار مشکلاتی شده و این در حالی بود که کمترین رسیدگی به این افراد می‌شد و توقعی که از دولت سلامی و مجلس اسلامی می‌رود این است که به هزینه کرد در راه توسعه و ترویج قرآن بیشتر توجه شود چراکه قرآنی شدن جامعه از بروز بسیاری از آسیب‌ها جلوگیری می‌کند.

وی تصریح کرد: حقیقت این است که باید چشم‌ها را باز کرد؛ تا چه زمانی باید به همه حوزه‌ها توجه کرد جز قرآن؛ تا چه زمانی باید این سخن را بر لب جاری ساخت که مربی قرآن با اخلاص کار می‌کند خدا اجرش را می‌دهد.

عباسی با بیان اینکه بودجه‌های اندک نیز گاهی به افرادی که باید تعلق نمی‌گیرد تا در راه امور قرآنی هزینه شود و یا شاید همان بودجه اندک در آن نهاد صرف اموری به جز قرآن می‌شود، اظهار کرد: باید باور کرد وقتی یک مربی قرآن با دستمزد 100 هزار تومان آن هم در دو ماه کار می‌کند، برای علاقه‌ای که به این راه دارد این کار را انجام می‌دهد، درکش کنیم.

باید درک کنیم وقتی حافظ و قاری قرآنی در مسابقات شرکت می‌کند با علاقه و عشق به مفاهیم قرآن پا در این راه گذاشته مأیوسش نکنیم. درک کنیم وقتی حافظ قرآن با عشق قدم در این راه می‌گذارد وقتی آینده مربیان قرآن را می‌بیند از ادامه راه منصرف می‌شود و یا حداقل بدون انگیزه این راه را ادامه می‌دهد. درک کنیم که با شوق دویدن بسیار تفاوت دارد با بدون انگیزه و لنگان لنگان راه رفتن.

درک کنیم وقتی برای حوزه‌های دیگر بودجه‌های کلان می‌گذاریم نباید از حوزه قرآن غافل شویم یا حداقل هر سال بودجه‌هایش را تقلیل ندهیم. درک کنیم که این حوزه آنقدر جای کار دارد که این بودجه‌های اندک جایی را پوشش نمی‌دهد.