سهراب سپهری را میتوان شاعری دانست که مفاهیم قرآنی را نه در قالب اصطلاحات دینی، بلکه در زبان زیستی، حسی و طبیعی بازگو میکند. او همان حقیقتی را که قرآن در آیات مرگ و حیات مطرح میکند؛ یعنی «مرگ بهمثابه دگرگونی و بازگشت»، در زبان شاعرانهای نرم و تصویری بیان میدارد.