ابوعلی سینا در قرن چهارم هجری مرزهای علم و ادب و حکمت را درنوردید و در وادی عشق و معرفت سکنی گزید. او در تاریکی قرون وسطای مغرب زمین، یک حادثه بود؛ از آن رو که در سیاهی و هیچندانی، چراغی برافروخت و چونان آفتابی از این سوی دنیا، بر جهانیان فروغ و روشنایی بخشید.