شعر امیر پازواری تصویری روشن از روح جمعی مردم مازندران ارائه میدهد؛ روحی که در آن عشق و دلدادگی، کار و معیشت، ایمان و امید، طنز و اندوه در هم تنیدهاند. بخش بزرگی از هویت فرهنگی و زبانی این منطقه از رهگذر همین اشعار تا امروز به حیات خود ادامه داده است.