آیین «حسین حسین» در حسینیه حاج علی‌اشرف بشرویه
مراسم آیینی «حسین حسین» که در حسینیه تاریخی حاج علی‌اشرف شهر بشرویه برگزار می‌شود، یکی از باشکوه‌ترین جلوه‌های عزاداری شیعی در ایران است؛ آیینی با ریشه‌های عمیق معنوی، مفاهیم فلسفی و نشانه‌های دقیق آیین عاشورا که در طول قرن‌ها، با دقت و وفاداری به سنت، برگزار شده و امروز به‌عنوان میراث معنوی کشور به ثبت رسیده است.
به گزارش ایکنا از خراسان‌جنوبی، مراسم «حسین حسین» در حسینیه حاج علی‌اشرف بشرویه نه‌تنها یک آیین مذهبی است، بلکه ترکیبی از مفاهیم عمیق عرفانی، فلسفی و اجتماعی است که با شکوهی کم‌نظیر برگزار می‌شود.
به گفته اسناد تاریخی، آغاز این مراسم به دوره افشاریه بازمی‌گردد و بانی آن شخصی به نام حاج علی‌اشرف بوده است؛ کسی که به‌وضوح، درک دقیق و والایی از ساختار مفهومی و معنوی محرم و عاشورا داشته است.
ساختار و هندسه حسینیه تهرنگ (پلان) هشت‌ضلعی این حسینیه، برگرفته از نمادهای اسلامی نظیر مسجدالحرام است و مرکز آن حوضی ساخته شده که مداح بر بالای آن می‌ایستد و پیام حسین(ع) را در قالب شعر و نوحه به گوش حاضران می‌رساند. مقابل این حوض، منبر قرار دارد که خطیب از آن‌جا پیام عاشورا را تبیین می‌کند. این دو جایگاه، نماد انتقال پیام حسینی از دو زاویه‌ی شاعرانه و معرفتی هستند.
آیین علمگردانی؛ طوافی در مدار عشق آیین علمگردانی و اجرای اصلی مراسم «حسین حسین» از میان حوض و منبر آغاز می‌شود؛ جایگاهی که با الگوبرداری از مقام و رکن در طواف حاجیان طراحی شده است.
علمداران و عزاداران هفت دور به دور حسینیه می‌گردند، در هر دور ذکری جز «حسین حسین» بر زبان ندارند و همچون حاجیان در طواف، پیوسته در ذکر و حرکت‌اند. ترتیب جای‌گیری شرکت‌کنندگان در این آیین نیز معنا محور است: در صف نخست، زنجیره‌ای انسانی پشت به جمعیت و رو به سادات قرار دارند؛ نمادی از وفاداری اصحاب حسین(ع) در شب عاشورا.
در صف بعدی سادات و نقبا هستند و پس از آن، علمداران و سپس شمشیرزنان و عموم عزاداران. اوج آیین در شب عاشورا از شب ششم محرم، این آیین دو بار در روز برگزار می‌شود تا شب عاشورا، که شدت آیین به اوج می‌رسد.
پس از هفت دور علمگردانی، لحظه هروله فرا می‌رسد؛ همه در حال دویدن‌اند، ریتم سنج‌ها تغییر می‌کند، و شعار «حسین حسین» با فریادی جان‌سوز در فضا طنین می‌افکند. در شب عاشورا، شدّه‌ها از سر علم‌ها برداشته می‌شود؛ نمادی از سرهای شهدا که از تن جدا شده‌اند.
علم‌ها به دیوار حسینیه تکیه داده می‌شوند؛ گویی شب عاشورا فرارسیده و یاران به مناجات با معبود پرداخته‌اند. صلات صبح عاشورا؛ ندای جهانی شهادت در صبح روز عاشورا، با طلوع خورشید، نقبا بر بام حسینیه می‌روند و صلات می‌کشند: «ای آدمیان! حسین(ع) به شهادت رسیده است».
علم‌ها از حسینیه بیرون برده می‌شود و به دیوار مسجد تکیه می‌دهند؛ نمادی از اینکه اکنون شهدا، خدایی شده‌اند. خدمه حسینیه در آستانه ایستاده‌اند، سر در گریبان و دست‌برسینه؛ چون اکنون صاحب عزا، خداوند متعال است.
جایگاه فرهنگی و معنوی آیین
به گفته سیدامیر سلیمانی رباطی، مسئول میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان بشرویه، آیین علم‌آرایی و علمگردانی حسینیه حاج علی‌اشرف، در تاریخ ۲۳ تیر ۱۳۹۷ با شماره ۱۶۲۵ در فهرست میراث معنوی کشور ثبت شده است. این آیین، علاوه بر جلوه‌های معنوی و فلسفی، شامل بخش‌های قابل تأملی نظیر هماهنگی چاوشی‌خوانان، استفاده از تعلیمی‌ها (چوب‌هایی جهت کنترل مراسم) و نذورات وقف‌شده‌ای چون ده کیلوگرم گندم برای قدردانی از خدمه است.
آیین «حسین حسین» در بشرویه، نه‌فقط یک مراسم عزاداری، بلکه زنده نگه داشتن حقیقتی است که با عشق، فداکاری، وحدت و ایمان گره خورده است.
تجلی‌ای عینی از روح عاشورا، که در قالبی نمادین و ساختاری هنرمندانه، پیام مقاومت، وفاداری و عشق به اهل‌بیت(ع) را در دل‌ها زنده می‌دارد.
انتهای پیام
