تشکیل جلسات قرآن؛ امری که در مازندران حمایت نمی‌شود
یک قاری اهل مازندران با اشاره به نبود حمایت لازم برای تشکیل جلسات قرآن در این استان، بیان کرد: بارها برای برگزاری جلسه سعی کرده‌ام، اما متأسفانه با سنگ‌اندازی سازمان‌های مختلف و هیئت امنای برخی مساجد روبه‌رو بوده‌ام. بدین ترتیب این نگرانی وجود دارد که در 10 سال آینده مازندران قاری برجسته‌ای نداشته باشد.
عادل تقی‌پور، قاری ساکن مازندران، طی یادداشتی که آن را در اختیار ایکنا قرار داده به ارائه توضیح در زمینه وضعیت نابسامان جلسات قرآن مازندران پرداخته و معتقد است که اگر روند برگزار نشدن جلسات قرآن ادامه یابد، در سالهای آینده نمی‌توان شاهد پرورش قاریان ممتازی از این استان بود.
در ادامه متن این یادداشت را می‌خوانید؛
وجود جلسات متعدد قرآن در هر استانی یکی از مهم‌ترین عوامل پیشرفت قاریان در حوزه تلاوت است، در حالی که بسیاری از استان‌های کشور از نعمت وجود چنین جلساتی محروم هستند. در استان مازندران با وجود قاریان خوش‌خوان و علاقه‌مندان به قرآن، متأسفانه تعداد جلسات مفید، منسجم و همیشگی به تعداد انگشت‌های یک دست هم نمی‌رسد و نهایتا با اغماض ۲ تا ۳ جلسه در کل استان برقرار است.
وجود فاصله‌های طولانی بین شهرها، شرایط قاریان و علاقه‌مندان به قرآن را برای حضور در جلسات مشکل کرده است و حضور همگان برای همیشه در این جلسات میسر نیست و لذا لازم است حداقل هر شهری یک جلسه ثابت و منسجم داشته باشد.
حضور در جلسه قرآن علاوه بر رویکرد آموزش‌محور و یادگیری آن، از سویی فقط برای آموزش و یادگیری نیست، بلکه قاریانی که سوابقی در عرصه قرائت دارند یا به اصطلاح در کشور یا استان خود محبوب هستند، باید بتوانند تلاوت‌های خود را در یک جلسه قرآن که ماکتی از محفل قرآنی است، ارائه دهند. چون این جلسات به نوعی حکم تمرین را برای قاریان جهت ارائه در محافل قرآنی دارد. لذا عدم وجود جلسات منجر می‌شود در بسیاری از مواقع قاریان نتوانند به ارائه تلاوت‌های قرآنی و ابداع خود در این حوزه بپردازند و تلاوت خود را در معرض آزمایش قرار دهند.
از سویی متأسفانه گاه مشاهده می‌شود که برخی قاریان بین‌المللی و کشوری ما از حضور در این جلسات کراهت دارند و آن را نوعی حقارت برای خود جهت حضور در این جلسه تصور می‌کنند، در حالی که وجود همین قاریان بین‌المللی و کشوری در جلسات می‌تواند الگوی سایر قاریان و علاقه‌مندان قرآنی در همان جلسه باشد و خودش نیروی انگیزشی محسوب می‌شود. بنده قاریانی را می‌شناسم که در طول سال نه جلسه‌ای دارند و نه حتی به جلسه‌ای می‌روند، اما در شبکه‌های تلویزیونی مشغول تلاوت قرآن هستند و این امر به نظرم مطلوب نیست. از سویی چنانچه ما قاریان قرآن خودمان وارد جلسات قرآنی نشویم، چه توقعی از مردم عادی باید داشته باشیم؟
این مسئله در مازندران که قاریان آن مراتب مختلف کشوری دارند، یک مشکل فراگیر است. برای استانی که نفر اول جشنواره تلاوت‌های مجلسی کشور را دارد، برای استانی که در حوزه‌های مختلف مسابقات قرآن کریم (مسابقات رسمی مانند اوقاف، امام علی(ع) و ...) هر ساله حداقل تا مرحله فینال یک نماینده دارد، آیا این استان باید از فقدان جلسه رنج بکشد؟
این موضوع اولا به علت کم‌کاری خود قاریان استان است که حرکتی در این حوزه انجام نمی‌دهند. از سویی عدم حمایت سازمان‌های مختلف و همچنین هیئت امنای برخی مساجد از قاریان در جهت تشکیل جلسه را باید در این استان نام برد، زیرا من بارها سعی در ایجاد جلسه داشته‌ام و متأسفانه با سنگ‌اندازی بسیاری از این عزیزان روبه‌رو بوده‌ام. گرچه مدتی است جلسه‌ای را مجدداً آغاز کرده‌ام و امیدوارم تداوم داشته باشد.
فقدان جلسه قرآن منسجم و مطلوب در استان، منجر به این شد که بسیاری از قاریان این استان جهت آموزش و یادگیری و نیز ارائه تلاوت خود، استان‌های بزرگ‌تر را (مخصوصاً تهران) هفتگی یا ماهانه انتخاب کنند که این امر به لحاظ بهره‌گیری از اساتید باتجربه در تهران مطلوب است، ولی به لحاظ شرایط ایاب و ذهاب و فاصله طولانی می‌تواند برای برخی دشوار باشد.
همچنین، وجود جلسات متعدد قرآن در کشور، منجر به افزایش رفاقت و محبت بین قاریان می‌شود. بنابراین، امید است در آینده‌ای نزدیک این مسئله برای استان مازندران توسط اساتید با تجربه چاره‌اندیشی شود و قاریانی که حداقل دانش را در حوزه تلاوت دارند، برای برپایی جلسه تلاش کنند. امیدوارم روزی نرسد که مازندران در کشور به علت نداشتن جلسات آموزشی، در 10 سال آینده حتی یک قاری نداشته باشد.
انتهای پیام
