اغراق در توصیف مقام ممدوح؛ زخمی بر صورت شعر آیینی

جعفر عباسی، شاعر آیینی خراسان‌جنوبی و مدرس زبان و ادبیات فارسی در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان‌جنوبی، اظهار کرد: ادبیات آئینی یک ادبیات مطهر محسوب می‌شود و باید بیشتر از سایر حوزه‌ها در جمهوری اسلامی مورد توجه قرار گیرد.

وی افزود: به‌صورت کلی اگر بخواهیم در  مورد ادبیات دینی در کشور صحبت کنیم، باید بگوییم که از نظر کمیت آثار زیاد و قابل قبول است، اما به لحاظ کیفیت و به جهت شاخصه‌ها جای بحث و کار دارد.

این مدرس زبان و ادبیات فارسی با بیان اینکه ابتدا یک اثر آیینی قبل از هر چیزی باید مقیاس‌های هنری بودن و هنری شدن را داشته باشد تا بتوان نام اثر هنری بر روی آن نهاد، افزود: شعر آیینی نیز از آسیب‌های رایج دور نمانده و از آسیب‌های معمول و رایج این نوع شعر می‌توان به تعیین حکم برای یک معصوم و غلو و اغراق مقام ممدوح نام برد که گاهی خواننده را در یک سردرگمی فرومی‌برد.

وی تصریح کرد: به‌صورت کلی حوزه شعر آیینی معاصر نمونه‌های درخشان و هم نمونه‌های آسیبی دارد و قضاوت کلی راجع به آن درست نیست. در ادبیات دو دهه اخیر نگاه اسطوره‌ساز که تنها به منزلت اهل بیت(ع) پرداخته بیشتر بوده و نگاه اسوه‌ساز کمتر مشاهده می‌شود که باید شاعران بیشتر به آن توجه داشته باشند، چراکه راه جذب مخاطب همین نوع نگاه ترکیبی است.

عباسی با اشاره به مجموعه شعر « سرانجام» که به تازگی منتشر شده است، افزود: این کتاب یک مجموعه شعر کلاسیک است که در قالب‌های غزل، مثنوی و قصیده سروده شده و حدود ۴۴ قطعه شعر را دربرمی‌گیرد.

مدرس زبان و ادبیات فارسی گفت: در این کتاب اشعاری با محوریت مدح اهل بیت(ع)، دفاع مقدس و شهدا و موضوعات اجتماعی تهیه شده که این اشعار در کنگره‌های ملی به‌خصوص مهرواره سوره مهر و جشنواره ملی شعر رضوی و کنگره ملی شعر فاطمی حائز رتبه‌های برگزیده شده‌اند.

این شاعر آیینی یادآور شد: در مجموع در شعر آیینی به تلفیق دو نگاه الگوساز و اسطوره‌ساز نیاز داریم که شاعران باید مورد توجه قرار دهند تا بتوانند مخاطب را جذب کنند؛ در غیر این صورت مخاطب دچار بی‌معنایی خواهد شد و کشش خود را به سمت این نوع نگاه از دست خواهد داد.