نگاهی به زندگانی امام علی‌النقی‌الهادی(ع)

پدر بزرگوار امام علی‌النقی‌الهادی(ع)، حضرت امام جواد(ع) و مادرشان، بانوی گرامی سمانه مغربیه است که بانویی بافضیلت و باتقوا بود. امام هادی(ع) در سن 6 یا 8 سالگی، یعنی در سال 220 هجری، پس از شهادت پدر ارجمندشان، حضرت امام جواد(ع) به امامت رسیدند.

مدت 33 ساله امامت حضرت هادی الائمه (ع) با خلافت معتصم، واثق، منتصر، مستعین، معتز و متوکل عباسی معاصر بود.

آن حضرت و فرزند گرامی ایشان، امام حسن عسکری (علیهما السلام)، به «عسکریین» شهرت یافتند، زیرا خلفای بنی‌عباس، ایشان را از سال 233 به سامرا (عسکر) برده و تا آخر عمر پربرکتشان در آنجا، تحت نظر قرار دادند.
حضرت امام هادی (علیه‌السلام) به القاب دیگری مانند: «نقی»، «عالم»، «فقیه»، «امین» و «طیب» ، شهرت داشت و کنیه مبارک ایشان نیز «ابوالحسن» است.

امام علی‌النقی(ع)، دارای نفس زکیه و عزمی راسخ و همتی عالی بود و عظمت شخصیت آن بزرگوار (ع) به قدری زیاد است که دوست و دشمن را به اعتراف واداشته است.

قسمتی از این اعترافات، مبتنی بر شخصیت آن امام همام (ع) به لحاظ معنوی و اخلاقی و بخشی دیگر ناشی از ابعاد علمی آن حضرت(ع) و شمه‌ای هم، نتیجه کراماتی است که از آن بزرگوار (ع) صادر شده است.

آن حضرت(ع)، سرانجام در 3 ماه رجب سال 254 هجری قمری و در سن 42 سالگی توسط متوکل عباسی به شهادت رسید و مرقد شریف ایشان هم در جوار مرقد فرزند بزرگوارشان؛ حضرت امام حسن عسکری(ع) در شهر سامراء، ملجاء و پناه شیعیان و عاشقان است.