مصطفی دلشادتهرانی در کانال تلگرامش نوشت:
قناعت‌ورزى در مدرسه امام على(ع) به معنای تلاش نکردن نیست
گروه شبکه‌های اجتماعی: جهان جدید غربی بر مدار سرمایه‌داری به دنبال سود بیشتر است و این روند به فردگرایی انجامیده است. دلشادتهرانی در کانال خود در خصوص قناعت‌ورزی در مدرسه امام علی(ع) مطلب روشنگرانه‌ای را نشر داده است.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، مصطفی دلشادتهرانی در کانال تلگرام خود مطلبی را با عنوان قناعت‌ورزی در مدرسه امام علی(ع) منتشر کرده است. ضرورت قناعت‌ورزی اما در جهان جدید محصور غلبه الگوی زیست سرمایه‌دارانه است.
قناعت از ارزش‌های سنتی در جهان اسلام است و می‌توان ریشه آن را در قرآن و سنت معصومین(ع) جست. با تسری منطق سرمایه‌داری به دنیای امروز، سنت قناعت‌ورزی رفته رفته رنگ فراموشی به خود می‌گیرد. در زمینه قناعت‌ورزی در مدرسه امام علی(ع)، دلشادتهرانی مطلبی را در کانال تلگرامش بازنشر کرده است که می‌تواند در جهان امروز یادآوری ذی‌قیمتی باشد. در پی این مطلب را می‌خوانیم:
قناعت در مدرسهٔ اميرمؤمنان على(ع)، به معناى سستى‌ورزيدن و تلاش‌نكردن نيست، بلكه قناعت‌پيشه كسى است كه به آن حضرت تأسّى نمايد و پركار و تلاشگر و مولّد باشد و در عين حال، پارسا و كم‌هزينه و متعادل.
در منظر امام على(ع) كار و تلاش، و كسب و درآمد به دور از نزاهت، خلاف كمال‌جويى و كمال‌يابى آدمى است. آن حضرت فرموده است «الْحِرْفَةُ مَعَ الْعِفَّةِ خَيْرٌ مِنَ الْغِنَى مَعَ الْفُجُورِ.» (نهج‌البلاغه، نامه ۳۱) سختی‌کشیدن و تلاش‌کردن با پارسايى و عفّت، بهتر است از بى‌نيازى و ثروت با دست آلوده به گناه و خيانت.
در منظر اميرمؤمنان على(ع) در بهره‌مندى از نعمات نيز ملاك، نزاهت است و آن پارسايى كه امام على(ع) سفارش مى‌نمايد، پارسايى منفى و گوشه‌نشينى و كم‌كارى و سستى نيست، چنان‌كه وقتى آن حضرت شنيد كه عاصم‌بن زياد جامه‌اى پشمين به تن كرده و از زندگى روى برگردانده است، او را خواست و وى را سخت نكوهش كرد و فرمود: «يَا عُدَيَّ نَفْسِهِ! لَقَدِ اسْتَهَامَ بِکَ الْخَبِيثُ! أَمَا رَحِمْتَ أَهْلَکَ وَ وَلَدَکَ! أَتَرَى‌اللهَ أَحَلَّ لَکَ الطَّيِّبَاتِ، وَ هُوَ يَكْرَهُ أَنْ تَأْخُذَهَا!» (همان، كلام ۲۰۹) اى دشمنك خويش! شيطان سرگشته‌ات كرده و از راهت به در برده! بر زن و فرزندانت رحمت نمى‌آرى، و چنين مى‌پندارى كه خدا آن‌چه را پاكيزه است، بر تو روا فرموده، اما ناخشنود است كه از آن بردارى؟
قناعت از ارزش‌های سنتی در جهان اسلام است و می‌توان ریشه آن را در قرآن و سنت معصومین(ع) جست. با تسری منطق سرمایه‌داری به دنیای امروز، سنت قناعت‌ورزی رفته رفته رنگ فراموشی به خود می‌گیرد. در زمینه قناعت‌ورزی در مدرسه امام علی(ع)، دلشادتهرانی مطلبی را در کانال تلگرامش بازنشر کرده است که می‌تواند در جهان امروز یادآوری ذی‌قیمتی باشد. در پی این مطلب را می‌خوانیم:
قناعت در مدرسهٔ اميرمؤمنان على(ع)، به معناى سستى‌ورزيدن و تلاش‌نكردن نيست، بلكه قناعت‌پيشه كسى است كه به آن حضرت تأسّى نمايد و پركار و تلاشگر و مولّد باشد و در عين حال، پارسا و كم‌هزينه و متعادل.
در منظر امام على(ع) كار و تلاش، و كسب و درآمد به دور از نزاهت، خلاف كمال‌جويى و كمال‌يابى آدمى است. آن حضرت فرموده است «الْحِرْفَةُ مَعَ الْعِفَّةِ خَيْرٌ مِنَ الْغِنَى مَعَ الْفُجُورِ.» (نهج‌البلاغه، نامه ۳۱) سختی‌کشیدن و تلاش‌کردن با پارسايى و عفّت، بهتر است از بى‌نيازى و ثروت با دست آلوده به گناه و خيانت.
در منظر اميرمؤمنان على(ع) در بهره‌مندى از نعمات نيز ملاك، نزاهت است و آن پارسايى كه امام على(ع) سفارش مى‌نمايد، پارسايى منفى و گوشه‌نشينى و كم‌كارى و سستى نيست، چنان‌كه وقتى آن حضرت شنيد كه عاصم‌بن زياد جامه‌اى پشمين به تن كرده و از زندگى روى برگردانده است، او را خواست و وى را سخت نكوهش كرد و فرمود: «يَا عُدَيَّ نَفْسِهِ! لَقَدِ اسْتَهَامَ بِکَ الْخَبِيثُ! أَمَا رَحِمْتَ أَهْلَکَ وَ وَلَدَکَ! أَتَرَى‌اللهَ أَحَلَّ لَکَ الطَّيِّبَاتِ، وَ هُوَ يَكْرَهُ أَنْ تَأْخُذَهَا!» (همان، كلام ۲۰۹) اى دشمنك خويش! شيطان سرگشته‌ات كرده و از راهت به در برده! بر زن و فرزندانت رحمت نمى‌آرى، و چنين مى‌پندارى كه خدا آن‌چه را پاكيزه است، بر تو روا فرموده، اما ناخشنود است كه از آن بردارى؟
